"Κάποιος Σαμαρείτης, όμως, που οδοιπορούσε, ήρθε στον τόπο όπου βρισκόταν, και μόλις τον είδε τον σπλαχνίστηκε". Λουκάς 10:33
Ένα από τα πράγματα που, κυρίως, μας εμποδίζει να δείξουμε συμπάθεια στους γύρω μας, είναι ότι έχουμε προσχηματίσει μια ιδέα για τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν σχετικά με το αν αξίζουν ή όχι τη συμπάθεια και τη στήριξή μας. Αλήθεια, πολλές φορές δεν συμπεριφερόμαστε διαφορετικά στους άλλους, θέτοντας ως γνώμονα τη θέση, την προσωπικότητα, τη σημασία του προσώπου που ζητά τη βοήθειά μας; Και αυτό γιατί δεν θεωρούμε όλους τους ανθρώπους άξιους του ελέους ή της συμπόνοιας μας.
Ο Ιησούς διηγήθηκε μια παραβολή ως απάντηση στην ερώτηση που Του έγινε: "Και ποιος είναι ο πλησίον μου;" (Λουκάς 10:29) Ή, για να το πούμε με σημερινά λόγια, ποιος είναι άξιος της συμπόνοιας μας; Στην παραβολή, ο Χριστός αναφέρεται σ' έναν άντρα που πήγαινε από την Ιερουσαλήμ στην Ιεριχώ. Στην πορεία του σ' αυτόν τον επικίνδυνο δρόμο, οι ληστές που καραδοκούσαν τού επιτέθηκαν αφήνοντας τον μισοπεθαμένο, αφού προηγουμένως τον είχαν καταπληγώσει και τον είχαν γυμνώσει για να του αρπάξουν το κομπόδεμά του. Οι θρησκευτικοί άρχοντες της εποχής (ένας ιερέας και ένας Λευίτης) όταν τον είδαν πέρασαν από την άλλη μεριά. Άραγε, από φόβο μήπως θρησκευτικά "μολυνθούν" ή για να μη χάσουν χρόνο δίνοντας τις πρώτες βοήθειες στον άγνωστο; Τέλος, ένας Σαμαρείτης περνώντας από το σημείο και βλέποντας τον καταταλαιπωρημένο άνθρωπο, τον σπλαχνίστηκε και ασχολήθηκε μαζί του χωρίς φόβο και χωρίς να λογαριάσει τη δαπάνη από το χρόνο, το πορτοφόλι και τον κόπο του.
Οι ακροατές τού Χριστού θα πρέπει να σοκαρίστηκαν γιατί οι Ιουδαίοι περιφρονούσαν τους Σαμαρείτες. Ο Χριστός τούς το έφερε ως παράδειγμα όχι για να τους δυσαρεστήσει αλλά για να τους δείξει την την άνευ όρων προσφορά του Σαμαρείτη, ο οποίος θα μπορούσε να περιόριζε το έλεός του σε κάποιες τυπικές ενέργειες καλής θέλησης και ανθρωπιάς. Ας μη ξεχνάμε ότι ο άγνωστος ήταν Ιουδαίος, ξένος και εχθρός, και συνεπώς θα είχε λόγους ν' αποφύγει την όλη διαδικασία. Ο Ιουδαίος, στο κάτω κάτω, δεν ήταν άξιος της συμπάθειάς του, γιατί να του την προσφέρει; Δεν σκέφτηκε, όμως, έτσι αλλά έδειξε συμπόνοια σ' έναν άνθρωπο που είχε πραγματική ανάγκη, τον οποίο λυπήθηκε για την ατυχία του γι' αυτό προσπάθησε ν' ανακουφίσει την κατάστασή του.
Μήπως και εμείς, σαν τους θρησκευτικούς άρχοντες, περιορίζουμε την καλοσύνη και τη συμπάθειά μας σε όσους μόνο θεωρούμε άξιους να τη δεχτούν; Μήπως, ενώ λέμε ότι είμαστε άνθρωποι που πιστεύουν και ακολουθούν το Χριστό, δεν μοιάζουμε και τόσο στο μοντέλο μας; Μήπως η στάση μας είναι εγωκεντρική και προσοπωληπτούμε κάνοντας διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους; Αν είμαστε μαθητές Του, θα πρέπει αυθόρμητα και χωρίς σκέψη να δείχνουμε στους άλλους έλεος, κυρίως σ' εκείνους που δεν το αξίζουν, γιατί και ο Χριστός έκανε έλεος σε μας, που δεν αξίζαμε τίποτα.
Η αγάπη μας για το Χριστό είναι η αντανάκλαση
της αγάπης μας για το διπλανό μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου